De Roste Muis, 1/2*, voor als je veel tijd hebt

Halfweg een fietstocht van 70 km (!!) gestopt om de innerlijke mens te versterken bij De Roste Muis in Eernegem. Er is niet zoveel te vinden qua tea-room/restaurant in streek Ichtegem/Bekegem/Eernegem, dus we waagden onze kans hier.
De bediening kwam wat traag op gang, maar uiteindelijk toch gelukt om een drankje te bestellen en we kozen beiden voor de fajita’s om te eten. Tortilla koekjes die je dan zelf kan opvullen met vlees (ik koos de kip en Filip het rundsvlees) en koude groentjes en sausjes. Op de kaart vind je ook de ‘gewone’ keuken, zoals een goeie steak of scampi’s of pasta’s.
Het weer viel wat tegen om buiten te eten, dus kozen we uiteindelijk voor een tafeltje binnen. En dan liep het wat fout. De twee andere tafels in het restaurant, telkens 4 personen, waren voor ons in de service. Wat uiteindelijk leidde tot een extreme wachttijd van meer dan een uur. Thuis bereiden we ook soms eens tortilla’s en eigenlijk heb je het gerechtje klaar in een kwartier. Je hoeft eigenlijk enkel maar het vlees te bakken, de tortilla’s op te warmen en de groentjes wat te schikken op een bord. Toen we uiteindelijk na lang wachten vroegen wanneer ons eten eraan kwam, kregen we eerst dan de sausjes, 5 minuten later de groentjes en nog eens 5 minuten later het vlees en de koekjes. Deze laatste waren zeer karig, ik denk 3 per persoon. Bij vraag naar een tweede rondje kregen we er nog elk 1.
Als je dit vergelijkt met het mexicaans restaurant in de Langestraat in Brugge, kan het wel beter. Daar krijg je koekjes à volonté, je wordt heel vlug bediend en je krijgt ook zure room als topping, een onontbeerlijk ingrediënt bij fajita’s. Je betaalt ook minder, want uiteindelijk betaalden we elk 16,50 euro voor dit gerecht, terwijl het eigenlijk maximum 10 euro zou mogen kosten. We hebben er ook een kleine lookindigestie aan over gehouden, gezien het vlees overladen was met look.
De bediening en vooral de organisatie loopt er dus wat mank. Het interieur valt nog wel mee, wat rustiek, maar je mag wel niet kijken naar het extreem lelijk plafond, een soort bruine planché, wat eigenlijk alles verknoeid. Resultaat is dat we volgende keer wel nog een paar kilometertjes verder gaan rijden om iets te eten, De Roste Muis houden we wel voor een drankje in gedachten, maar niet meer.