Nog nooit waren we in een driesterrenrestaurant gaan eten, zelfs niet in een zaak met twee sterren. Dat we naar De Karmeliet gingen gaan, mocht het dan toch gebeuren, lag eigenlijk een beetje voor de hand. Chef Geert Van Hecke vinden we sympathiek in zijn eenvoud, in zijn nederige stijl ver weg van alles wat nu zo nodig “Rock en Roll” moet zijn. Hij heeft nog iets puur West Vlaams, zoiets van “zwijg en doe voort”. Zo kwamen we dus op een woensdagavond in de Karmeliet terecht. We werden in stijl ontvangen en naar onze tafel gebracht, al hadden we verwacht om een aperitief te drinken in een salon. Aan tafel kregen de heren de kaart mét prijzen, de dames zonder, zoals het vroeger hoorde te zijn.
Het interieur in het statige herenhuis is zeer klassiek met verschillende kunstwerken aan de muren. Het pand toont zijn volledige grandeur, wat je binnen ziet verwacht je wanneer je buiten staat.
Omdat de menu “Brugge die scone” een psychologische grens overschrijdt (€210 zonder wijn) kozen we voor het lentemenu (€195 met wijnen) weliswaar aangevuld door de suggestie van het moment, hopscheuten met sabayon van witbier en gepocheerd ei. Een half wijnarrangement was niet mogelijk, wie hier komt eten blijft beter in de stad ergens slapen… Die wijnen werden eerder summier voorgesteld door de sommelier.
We klonken met de huischampagne in de klassieke vorm en rosé op wat komen ging. Het tempo was de hele avond behoorlijk strak. Obers met grote zilveren plateaus voerden de hapjes aan waaronder huisgemaakte chips, een mousse van schaaldieren en Oosterscheldepaling. Ondertussen kwam mevrouw Van Hecke iedereen welkom heten.
Gerechten waar werkelijk niets over te zeggen viel, topingrediënten en een minutieuze bereidingswijze waren ons deel. De gemarineerde makreel was maar een voorbode op wat zou volgen met een persoonlijk hoogtepunt voor mij de langoustine, een gemarineerde aubergine zoals we ze nog nooit proefden en een saus met een oosters tintje, dit was top!
De risotto was werkelijk hemels samen met de morilles, de kwartel perfect rosé. En dan zaten we al aan de desserts die in twee delen op tafel kwamen, één met fruit en één met chocolade.
Samen met de koffie kwamen ook nog diverse snoepjes en een praline.
En toen kwam de rekening, we betaalden ongeveer €265 per persoon, van aperitief tot koffie. Daarvoor stonden we drie uur later al weer op straat, dat het tempo strak was is dus een understatement… Voor ons had het gerust allemaal een beetje langer mogen duren. Hadden we graag ook koffie gedronken in een zetel, nog wat rustig napratend. Het prijsverschil met een restaurant met één Michelinster is ongeveer €100 per persoon, dat moet je in overweging nemen.
De bediening is behoorlijk stijf, soms een tikkeltje nerveus, de enige dame in het voor de rest mannelijke gezelschap was dan ook de enige die hartelijk en warm overkwam.
Niettemin waren we dankbaar en blij dat we het mochten beleven, Geert Van Hecke is nu eenmaal een icoon. We hopen dat hij het nog lang mag blijven.
zeer zeker een aanrader erg lekker omt e eten!
Alles prima,lekker en fijn